Dziś, 3 grudnia obchodzimy Światowy Dzień Osób z Niepełnosprawnościami. Niezwykle podoba mi się zaimek w tym określeniu. Bo przecież niepełnosprawność nas nie definiuje. Stanowi ważny składnik naszego bycia, ale nie determinuje nas ostatecznie. Dlaczego tak myślę? Ponieważ kiedy przyglądam się osobom, które w potocznym rozumieniu zostały skrzywdzone przez los to mam ochotę postawić pytanie, czy rzeczywiście? Przecież osoby te mają zachwycające nastawienie do życia, kochają je i doceniają. Potrafią cieszyć się drobnostkami. Posiadają wiedzę i doświadczenie dotyczące poczucia szczęścia. Tak, osoby z niepełnosprawnościami potrafią być szczęśliwe po prostu. Trudna to sztuka w dzisiejszym świecie. Nam potrzeba coraz więcej do szczęścia: odpowiedniej temperatury, pogody za oknem, zasobności portfela, sprzyjających okoliczności no i zdrowia. Nic w tym złego. Jednak osoby borykające się z tym, co my nazywamy nieszczęściem, brakiem zdrowia , pechem, niekorzystnym zrządzeniem losu odnajdują szczęście w dużo szybszym tempie: relacja, pocałunek, bycie razem, gra w planszówki, spacer, herbata, zapalona świeca, wiersz… I tym szczęściem emanują. Wyrażają je twórczo w poezji prozie, w zdobywaniu górskich szczytów, w tańcu na wózku inwalidzkim, w zdobywaniu medali na paraolimpiadach, w tym zwykłym codziennym: „Nie poddaję się” ukrytym za świetlistym uśmiechem….
Czego więc możemy Wam życzyć Drodzy Posiadacze Szczęścia Głębokiego? Abyście nas nieustannie tym szczęściem zarażali i inspirowali. Życzymy Wam siły i tego, by na świecie nie zabrakło tych, którzy niosą Wam pomoc, ulgę i ukojenie. Życzymy Wam rozkwitu i dalszego rozwijania licznych talentów, życzymy Wam zdrowia i radości wciąż nowych. I Miłości, ogromnej Miłości, tak bardzo potrzebnej nam wszystkim jak ciepło słońca.
Emilia Glugla wraz z Fundacją Arka Bydgoszcz
(fotografia z archiwum Fundacji Arka Bydgoszcz)
